Chociaż sprawy związane z wojskiem i wojną zawsze były postrzegane jako męskie działania, w rzeczywistości istnieje wiele kobiet wojowników w historii, które stały się legendarnymi bohaterkami za swoje wielkie czyny w wojnach lub konfliktach.
Budyka
Boudica była królową Icenów, ludu brytyjskiego w czasach starożytnych, oraz przywódczynią największego powstania ludów brytyjskich w czasie okupacji rzymskiej. Mówi się, że ojciec Budyki po śmierci zażądał, aby jego królestwo było rządzone przez Budykę, jego córkę i Rzymian, ale Rzymianie odmówili i przejęli całą władzę. Budyka zjednoczyła więc ponad 100 000 żołnierzy z plemion brytyjskich do walki z Rzymem i przez lata odnosiła liczne zwycięstwa nad wojskami rzymskimi. Mówi się, że jej zwycięstwa prawie zmusiły Nerona do wycofania swoich wojsk z Brytanii, ale ostatecznie Rzymianie zwyciężyli i zmietli armię Budyki. Budyka była jednym z nielicznych wodzów plemiennych, którzy przez lata byli w stanie oprzeć się rzymskiemu natarciu.
Artemisia z Carii
Po zwycięstwie Persów w bitwie pod Termopilami w wojnach medyjskich król Kserkses I wpadł na pomysł zakończenia wojny bitwą morską pod Salaminą, ale sprzeciwiła się temu jedyna kobieta w armii – Artemizja z Karii. Kserkses I odrzucił propozycję Artemizji i zaatakował pod Salaminą, ponosząc klęskę ze strony Greków. Mówi się, że w następstwie. Kserkses uważał, że jedyną osobą, której może zaufać wśród swoich generałów jest Artemizja. Niewiele wiadomo o Artemizji po wojnie z Grekami, ale wiemy, że była szanowana aż do końca panowania Kserksesa.
Joanna d’Arc
Mówi się, że Joanna d’Arc od dziecka doznawała wizji Boga i to właśnie z powodu tych wizji odwiedziła króla Francji Karola VII, by prosić go o udział w wojnie stuletniej przeciwko Anglikom. Podobno udało jej się oblegać miasto Orlean w 9 dni, będąc od tego momentu w wieku 17 lat dowódcą armii. Po dziesiątkach zwycięstw została osądzona przez fałszywy katolicki trybunał i spalona na stosie. W czasach takich jak te, w których żyła, nie wypadało, by kobieta odgrywała tak ważną rolę na wojnie, a wiele osób komentowało, że jest czarownicą.
Zenobia
Przywódca Imperium Palmyry, obecnej Syrii, przez ponad 20 lat. Podobno Zenobia prowadziła swoje wojska konno i odniosła liczne zwycięstwa nad wojskami rzymskimi. Mimo że była otoczona przez Rzym i Sasanidów, nigdy się nie wycofała, a wiele narodów sprzymierzyło się z nią ze względu na jej wielką moc i dlatego, że była rzekomo potomkiem Kleopatry. Jej siła była tak duża, że po klęsce zakuto ją w łańcuchy i paradowano po ulicach Rzymu, a Rzymianie byli dumni, że pokonali kobietę z armią znacznie mniejszą od rzymskiej. Jej wytrzymałość z małą armią przeciwko dwóm wielkim imperiom uczyniła ją jednym z największych generałów w historii.
Artykuł powstał w konsultacji z www.nieznanahistoria.pl – portalem specjalizującym się w nieznanych anegdotach historycznych.
